Het is woensdag. Deze dag is al vroeg begonnen en bij het afsluiten van mijn pc checkte ik nog de mail. Een nieuw berichtje met in de kop het onderwerp: L.O.V. Mijn nieuwsgierigheid is direct geprikkeld en de moeheid van die dag verdween als sneeuw voor de zon en lees het volgende: ‘Ik ben bezig mijn woonkamer te veranderen en zo ontstond de gedachte om het bureau weg te doen.
Het bureau heb ik na het overlijden van mijn vader gekregen. Het is te groot en mijn woonkamer is dat niet. Ik dacht het moet maar naar de kringloop ! Maar toen ik nog eens beter naar het bureau keek, zag ik op de klep van het voor vak een plaatje zitten van meubelfabriek L.O.V. Oosterbeek.
Via Google ontdekte ik dat het een meubelfabriek was uit het begin van de vorige eeuw, die failliet ging in 1935.
Vervolgens zag ik uw stukje op internet en las dat de oprichter van de meubelfabriek uw overgrootvader is. Mocht u er op enigerlei manier nog belangstelling voor hebben wat ik met het bureau kan doen, dan zal ik dat graag van U horen’.
Onderaan de brief staan de naam, het adres en een telefoonnummer vermeldt van de schrijver Henk.
Mijn man en ik kijken elkaar aan en denken bijna hetzelfde: ‘Zullen we vanavond gaan kijken?’ Een afspraak is dan snel gemaakt. We hebben nog niet gegeten, maar dat komt later wel. De opwinding is groter.
Iedere keer wanneer wij een meubelstuk ophalen, is het afwachten of er ook een verhaal bij het meubel zit. Nu dat is deze keer opnieuw het geval. We worden van harte welkom geheten en onthaalt met koffie. In de keuken nemen we plaats aan de grote eettafel met zicht op een prachtige tuin. Het bureau staat midden in de kamer opgesteld.
Al snel wordt duidelijk dat het bureau al lang in de familie is en al pratend en kijkend naar jaartallen, komen we met elkaar tot de slotsom dat de opa van Henk wel eens de eerste eigenaar van het fraaie bureau zou kunnen zijn.
‘Er is ook nog een stoel, die staat ergens anders, maar of die echt bij het bureau hoort, vraag ik mij wel af. Zijn jullie ook in de stoel geïnteresseerd?’ We knikken bevestigend. We hebben wel veel stoelen, maar toch blijkt iedere keer dat er weer een ander model aangeboden wordt.
Het bureau bekijken wij goed en op het blad na, waar een grote krimpscheur in zit, ziet hij er goed uit voor een inmiddels 80-jaar oude dame. Bij het openen van een van de laatjes, zien wij tot onze grote verrassing dat ook de sloten ook gemerkt zijn met ‘meubelfabriek L.O.V.’.
Wanneer we thuis zijn, moeten we de andere kastjes die wij al in huis hebben staan, ook maar eens aan een nader onderzoek onderwerpen.
Nadat we de koffie op hebben en we op het punt staan naar huis te gaan, zegt Henk: ‘Ik ben ook op een andere manier bekend met uw naam Mispelblom Beyer’. Nu we weten dat het bureau uit Rotterdam komt, is de link snel gelegd. ‘Mijn opa was predikant van de Remonstrantse Kerk en werkzaam in Rotterdam en omgeving’. ‘Oh, dan weet ik ook hoe ik uw naam ken, mijn ouders zijn ook Remonstrant. Die hebben hem destijds dan ontmoet’.
Met deze informatie en een nieuw bureau, keren we huiswaarts. Deze woensdag is een prachtige dag geworden.
Nawoord:
Het blad is inmiddels hersteld, opnieuw gezwart en voorzien van een beschermlaag.
Ingrid Mispelblom Beyer